Santa

Back online met de foto's van het Great Barrier Reef....helaas staan Stef en ik alleen maar op de onderwatercamera (iemand moet de foto's maken he) maar we hebben echt allemaal gesnorkeld, enjoy! Morgen volgen er nog meer foto's....

Tsja…de laatste dagen dacht ik dat het niet erger kon (qua verbinding en locatie dan) maar achteraf gezien bleek het dus peanuts te zijn. Daarnaast heb ik ondertussen een donkerbruin vermoeden dat het nog veel erger kan (lees meer en nog veel verder achteraf en minder contactmogelijkheden met de buitenwereld) hierzo. Geen internetverbinding, wel een verhaaltje dus vanavond. Ach, en eigenlijk zou een internetverbinding ook niet eens passen bij de plek waar we vandaag beland zijn. De mensen die zelf door Australie getrokken zijn zullen het vast herkennen. Soms kom je hier op plaatsen en campings die amper in de “ boekjes” genoemd staan…geen sterren of referenties dus. Juist die plekjes zijn vaak heel erg speciaal. Neem vandaag…
Vanmorgen hebben we na een heerlijk rustig ontbijtje onze spullen bij elkaar gepakt en zijn we aangereden, met een tussenstop bij het wisselkantoor (plezier maken kost nou eenmaal geld) terug richting Bruce Highway, highway 1. Voor mensen die topografisch wat minder bedeeld zijn is een Highway die het hele eiland rondgaat trouwens een uitkomst :). Kan niets misgaan en voelt op een gegeven moment zelfs vertrouwd dat bordje “1”. Maar goed, bij het verlaten van Airlie Beach hebben we de afslag Woolworths nog gepakt om onze winkelwagen maar weer eens vol te laden. Net als thuis is het allemaal weer op voor we erbij stil kunnen staan en moet het dus op zijn tijd ook weer aangevuld worden. En wie kwamen we tegen in het winkelcentrum…jullie raden het vast al…de kerstman himself :). Altijd al eens willen ontmoeten ook en nu konden we zelfs met hem op de foto. Voor de lol hadden we het eigenlijk willen doen in onze korte broeken en zomerjurkjes, ware het niet dat de foto niet meteen klaar was en de rij echte fans die ook met de beste man op de foto wilden nogal lang was…mayby next time. Blijft echt een hele rare gewaarwording nog steeds. Loop je in de supermarkt, airco op 10, in een korte broek of jurkje blij met iedere verkoeling die je mee kan pakken, staat de kerstman voor de deur, zijn mensen kerstcadeautjes in aan het pakken en liggen de schappen vol met kerstaanbiedingen en lekkernijen voor de komende kerstdagen. Voor mijn gevoele leven we ergens in augustus dus gevoel en werkelijkheid matched niet echt momenteel.
Na de boodschappen dan maar richting het zuiden. Tot op heden hadden we steeds een punt of plek om heen te rijden maar vandaag eigenlijk niet, behalve dat we verder af gingen zakken naar het zuiden, maar dat op zich is een nogal breed begrip hier in Australie. Soms is de afstand die we rijden afhankelijk van de sfeer achterin de camper, if you know what i mean…:).
Uiteindelijk hebben we toch wel ruim 250 kilometer gereden denk ik. Het lastige van dit stuk was dat de grote plaatsen of te dichtbij voorgaande camping lagen of juist net te ver om helemaal door te rijden in een dag. Na een hoop getuur op de kaart en in alle campingboekjes en de lonely planet, bleek er een stop te zijn met een camping…non-rated, zoals dat dan zo mooi in de boekjes staat. Eigenlijk betekend het niets meer als dat het vaak een authentieke camping is die niet gerund wordt door een van de vele “groten” hier. Authentiek was ie ja…net als heel het dorp trouwens. Daar is onze home-town nog een wereldstad bij, lol. Maarrrrr, plaatsen zoals deze zijn zeldzaam. We mochten de camper parkeren en met de achterkant, waar ook ons bed ligt stonden we zowat op het strand…vooral de mensen die me echt heel goed kennen weten dat je mij niet gelukkiger kan maken met zee en strand. Dan heb ik niet en niemand meer nodig…zet mij er maar neer, kan ik staren in het oneindige en lekker mijn gedachten laten gaan :).
Tsja, jullie raden het vast al…ik vroeg toch heel voorzichtig aan de vrouw achter de balie of ze soms internet hadden daar…ehhhh, ze keek me nogal ongelovig aan, lol. Volgens mij hadden ze er nog niet eens van gehoord, laat staan dat er iemand in die ene straat internet had. Op de vraag of we misschien konden bellen ergens in het dorp kreeg ik bijna een soortgelijke blik…op de camping stond een telefoon…op een telefoonboek met een briefje op het raam “out of order”, daarnaast was er volgens haar nog een telefooncel in het dorp, maar ten eerste moest je er met muntjes betalen en ten tweede kon ze me niet garanderen dat die wel zou werken. Geen communicatie-mogelijkheden dus en ach, dat was zo verkeerd nog niet…op een paar afkickverschijnselen van mijn kant na. Het resultaat was dat ik aan dit verhaal begon en binnen 10 regels zat te slapen achter mijn pc…ben dus maar op stok gegaan met de rest om 21.30…schrijf dat maar in de boeken, t is een unicum (en het beviel nog ook :))!
Vanmorgen tegen 6 uur dreef ik mijn bed uit en ben ik dus maar lekker 25 meter verder op het strand gaan zitten. Kijk dat is nog eens wakker worden…een gevoel dat moeilijk te beschrijven is hoor. ’S Morgens om 6 uur, ruim 25 graden, aan de andere kant van de wereldbol, genieten van de zee, de golven en vooral de rust en tijd voor jezelf, me alleen maar zorgen hoeven te maken over wat we vandaag bij het ontbijt gaan eten en of het misschien 33 of 34 graden zal gaan worden…was mijn gestolen moment, super!

Ondertussen zitten we in Benaraby, een klein gehucht iets onder Gladstone. Alles slaapt alweer behalve ik zei de gek. Bijwerken van de afgelopen dagen want vooral de foto’s wil ik jullie niet onthouden.
Han heeft ook een stukkie geschreven en ik wil niet in zijn vaarwater gaan zitten dus morgen weer meer van mijn kant. Veel leesplezier maar weer allemaal and see u tomorrow :).