Into cricket!

Door het getik van mijn verhaaltje en het late ontbijt waren we relatief aan pas aan de late kant weg uit Surfers Paradise.Op richting Byron Bay. Van horen zeggen een mooie punt om ons op te richten voor vandaag. Onze camping lag iets voor Surfers Paradise en vandaag hadden we er eens voor gekozen de toeristische route te nemen. De stranden hier moeten namelijk geweldig zijn en vooral Surfers Beach en omgeving is samen met nog een paar van die goddelijke stekkies, blijkbaar het walhalla voor de echte surfers uit de hele wereld. Niet iets om lang te blijven maar eens even kijken hoe dat walhalla er dan wel niet uitziet, is altijd wel leuk natuurlijk……dachten we.
De stranden en de golven waren inderdaad fantastisch (net als de gemiddeld gespotte surfer trouwens, maar das meer mijn ding denk ik, lol), maar de rest, pffff, torenflats zoals we ze niet verwacht hadden hier. Daar is “De Regent” in Eindhoven waar ze zo reuzetrots op zijn als hoog gebouw (proest), een lilliputter bij :). Nee, dat is niet mijn ding. Een hemels strand en dan het achterland helemaal volgebouwd, gas erop en snel weer wegwezen dus, lekker laten surfen, ik zoek mijn eigen strandje wel. Daarnaast was het er ongelooflijk druk……die toeristische route was toch niet zo’n strak plan achteraf gezien maar ja.

Iets ten zuiden van Surfers Paradise, tussen Coolangatta en Tweed Heads zijn we de staatgrens over gegaan. Na ruim 2100 kilometer door Queensland gereden te hebben zitten we nu in New South Wales (NSW). Met het overgaan van de staatgrens konden we ook meteen onze klok een uur vooruit zetten want hoe vreemd ook is er een tijdsgrens tussen deze 2 staten. Volgens insiders een beetje een rare kronkel aangezien de tijdslijn eigenlijk recht van boven naar beneden ligt en er dan toch halverwege iemand zo eigenwijs is een uur tijdsverschil te willen hanteren. Niet logisch maar oke, klok verzet en opgelost. Nu zit er tussen ons en thuis weer de vertrouwde 10 uren zoals we die gewend zijn met Dominique.
Halverwege de rit hadden we al besloten dat we Byron Bay links zouden laten liggen en een klein stukje verder zouden gaan. Waarschijnlijk een stuk rustiger en ongetwijfeld zeker zo mooi. Tegen 13.00 reden we dan ook, na enige vertraging door de drukte en het weer onderweg, Balina binnen.Het dorp begon, zoals zoveel plaatsen trouwens, met een hoop winkels en dus ook weer Woolworths, de supermarkt. Daar rap onze kar maar weer eens volgeladen want het was (alweer) nodig en toen op zoek naar camping die ik uitgezocht had. Allemaal leuk en aardig maar wat we nog niet eerder meegemaakt hadden was dat er geen plaats was…… Het is hier zomervakantie, de kerst is voorbij en ook de locals zijn vakantie aan het vieren. Leuk voor hen, minder voor ons. Er was nog maar 1 plekkie op de hele camping maar de vrouw achter de receptie twijfelde of we daar wel in zouden passen met onze camper en daarnaast was het een “unpowerd site”, dus geen stroom (lees geen airco). Ze gaf me een plattegrond zodat ik even kon gaan kijken. Het was een supermooie plek, helemaal achter in de hoek van de camping met de rivier op 20 meter, maar inderdaad er stond een grote boom en zoals ik het in kon schatten ging onze camper daar lang niet onderdoor, helaas dus. Vanaf het parkeerterrein een andere camping gebeld en daarheen gereden. Was niet veel verder rijden en gelukkig hadden we het snel gevonden want de sfeer achterin werd er niet echt veel beter op en dan druk ik me nog redelijk voorzichtig uit :). Ook hier weer een mooi plekkie, volgens mij ook het laatste van de dag want verder stond de camping helemaal vol. Achteraf gezien hebben we ons daar ook al in dat uur vergist. De heren wilden namelijk nog naar het strand toen we beseften dat het al een uur later was. Een groot voordeel, nu was het eindelijk ook weer een uur langer licht. Normaal gesproken was het tegen 19.00 hartstikke donker en geloof me voor je gevoel is dat errrrrg vroeg voor de zomer. Terwijl Han met de manschappen naar het zembad is gegaan ben ik maar gaan bellen. We hadden na de ervaring van vandaag het bange vermoeden dat het weleens moeilijk zou kunnen worden om nog ergens terecht te kunnen de komende dagen. Tenminste niet op de campings naar keuze. Na een telefoontje of 5 was mijn vermoeden wel bevestigd. Tot op heden geen succes. Alles helemaal volgeboekt en de meesten zelfs tot na nieuwjaar :(. Met het uur tijdsverschil en de sluitingstijd van de meesten ben ik maar gestopt met bellen. Morgenvroeg maar weer verder.
De kids waren ondertussen weer terug van het zwembad en Tom had zijn stoeltje maar eens gepakt om naar een stel spelende kids te gaan zitten kijken die in ons straatje, met veel enthousiasme een potje cricket aan het doen waren.
Al snel riepen ze hem of hij mee wilde doen, net als Isa en Stef en later ook Niek. Han werd ook meteen ingeschakeld en toen ik naar de toilet liep werd ik ook direct gestrikt als veldspeler, lol.
Was echt hartstikke gezellig. Het halve straatje was aan het meespelen en de kids vonden het een fantastisch spel. Leuke mensen, leuk spel en heel veel lol gehad. Allemaal zijn we aan bod geweest en uiteindelijk moesten we ermee ophouden omdat het ondertussen donker was en de bal niet meer te zien was. Daarnaast moesten we nog eten. Met al onze kilometers, het bellen van die campings en het cricket spelen met de buurt hadden we ook nog niet eens gegeten. Terwijl we eigenlijk net aan tafel zaten kwamen Tayla en Nicole, de 2 meisjes van die waar we daarvoor mee gecricket hadden, samen met hun moeder et hoekje om met een kerstcadeautje voor de kids……ze hadden een cricketspel bij zich zodat ze thuis nog veel konden oefenen en samen spelen…zomaar. Ongelooflijk en super maar weer, zo lief. Alle 4 waren ze helemaal gelukkig want ze vonden het spel echt heel erg leuk, boffen dus. Volgens hun moeder was het hun eigen idee (van die meiden) en wilden ze het graag aan onze kids geven, echt heel lief :)!
Konden ze allemaal moe maar voldaan gaan slapen…al popelend om morgen met hun cricketspel aan de gang te gaan!