Turtle spotting

Geheel in het ritme van onze 2 dagen relaxen in Benaraby waren we vanmorgen ook aan de late kant op en uiteindelijk pas tegen tienen onderweg naar de volgende stop. Uiteindelijk ook niet zo heel erg want natuurlijk is het vakantie en ten tweede lag ik gewoon te laat in bed, lol.
Blij met mijn (internet)verbinding heb ik tot laat zitten rommelen aan de site en de foto’s. Uiteraard gaat het straks een mooi naslagwerk worden voor onszelf, maar zoals ik al eerder zei is het ook erg leuk te merken dat een hoop mensen de site bezoeken, de verhalen lezen, berichtjes achterlaten en eigenlijk gewoon een beetje meegenieten met ons.
Ik moest vannacnt nog aan jullie denken. Als iemand me had zien zitten…
Gezien het hoge aantal reptielen en andere, niet nader thuis te brengen onderkruipsels, die ik hier al tegengekomen ben, en het feit dat Han gemiddeld stukken eerder onderuit gaat dan ikzelf, had ik gisteravond gekozen om voorin de camper te gaan zitten. Nu moet je weten dat je op de gemiddelde camping die we bezocht hebben je vanaf 20.30 ’s avonds een kanon kan afschieten…ik weet niet waar ze allemaal blijven maar er is dan geen mens meer die nog over de camping gaat. Hmmm, ik bedenk me eigenlijk ter plekke dat dat misschien ook wel te maken heeft met die reptielen en andere griezels en dat ik dus niet het enige watje ter plekke ben steeds…:).
Maar goed, ik zat dus voorin…ik en mijn blauwe lichtje van de pc, glaasje wijn op het dashbord (daar komt mijn ware aard weer naar boven, voor diegenen die me goed kennen, lol), wat lekkers erbij (pffff die vakantie is een aanslag op mijn lijn, het leven is te goed volgens mij) en maar tikken. Tsja, en dan komt er heel zelden wel eens iemand voorbij wat later op de avond die dan met een vrij ongelovige blik kijkt naar wie het daar toch in hemelsnaam in zijn bolle kaaskop haalt om midden in de nacht te gaan zitten tikken…voorin de camper, op een camping in the middle of nowhere, en dan nog wel met een glaasje wijn erbij :), ikke dus!
Tsja, en dan kost het weleens wat meer moeite de volgende ochtend om op gang te komen. Maar geeft niets, met mij waren er nog 5 met hetzelfde probleem (en heel wat uren slaap meer achter hun kiezen…). De planning was Bundaberg, zo’n 180 kilometer zuidwaards. Bij het afrijden van de camping linksaf, Bruce Highway, Highway 1 op en dan luisteren naar de Tomtom die vriendelijk aangeeft, nog 180 km naar de plaats van bestemming en daarna de boodschap, na 178 km linksaf slaan :).Een afstand om goed te doen al merken we dat we nu we wat zuidelijker komen en de mensen vakantie hebben het toch wat drukker aan het worden is op de weg. Meestal stoppen we wel een keer bij een “stay alive revive”, waarbij de uitbaters vrijwilligers zijn en waar je gratis wat kan drinken, even de benen kan strekken en je tips op kan doen bij nog meer vriendelijke en behulpzame Australiers. Rond 13.30 zaten we in Bundaberg waar we wederom een “Big 4” camping opgezocht hebben. Superaardige mensen weer. Manlief werd vooruit gestuurd om ons op onze plek te zetten , dat deed hij met zoveel enthousiasme en Australisch accent dat Han hem op een gegeven moment niet helemaal meer kon volgen, lol, maar de man bedoelde het goed. Loyaal gaf hij aan dat we voor en achteruit mochten parkeren (dus links of rechts van het betonblok, afhakelijk waar onze deur dan zit) want dat dat allemaal onze plaats was…heel de rest van de “straat” was leeg maar goed :).
Een heerlijk plekkie dus weer met het zwembad 3 deuren verder (erg belangrijk voor onze 4 medereizigers) en ook de rest van de faciliteiten om de hoek. Veel van deze “Big 4” campings hebben prijzen gewonnen voor hun tuinen…schitterend inderdaad maar ik realiseer me dan meteen altijd dat dat ook weer een hoop bosjes en groen betekend…brrr.
Sinds onze komst naar Australie zijn we denk ik zeker al zo’n 25 Mc Donalds restaurants voorbij gereden…dus tsja, vandaag was de dag dat we er maar eens een aangedaan hebben, tot het grote genoegen van de bende van 4! Eerst de boodschappen gedaan en toen de Mac (das de verstandigste volgorde, op die manier kun je ze, lekker pedagogisch, nog chanteren in de winkel :)) en na een culinair hoogstaande maaltijd zijn we doorgereden naar het infocentre (de Bundabergse VVV) om een excursie naar de schildpadden te boeken voor diezelfde avond. Een van de tips die ik via de Australie-startpagina, waar ik de laatste maanden heel veel info vandaan heb gehaald en vragen heb kunnen stellen aan collega-reizigers, van iemand heb gekregen was deze. Dan de kids maar een keer laat naar bed. Inderdaad, moeten ze ook gezien hebben eigenlijk! We waren er op tijd en tegen 19.00 ging het centre open. Iedereen werd in groepen ingedeeld, (wij zaten in groep 3), kon zich vrij bewegen in de omgeving van het centre, luisteren naar de uitleg en tevens tijdsopvulling tijdens het (lange) wachten Kijk, de mensen hadden daar alles voor elkaar, deden al 30 jaar research naar deze schildpadden en hun voortplanting en lopen 5 maanden per jaar, van zonsondergang tot zonsopgang, patrouille op het strand om alle schildpadden die aan land komen om hun eieren te leggen te registreren en ze op die manier te volgen. Reuze interessant, maar vanaf het begin af aan werd duidelijk gemaakt dat men de afgelopen 30 jaar veel geleerd heeft maar dat de schildpadden niet te trainen zijn…ofterwijl, als je mazzel hebt ga je een nestelende schildpad zien en het liefst voor middernacht, en als je pech hebt zit, lig, hang of slaap je, wachtend op die ene schildpad die het water uit moet komen om ons dat te gaan laten zien wat we ook al nooit meer gaan vergeten :).
Op zich ook allemaal niet zo erg, ware het niet dat we dus ergens midden in het bos zaten…brrrrr met dito enge beesten dus weer. En dat in het donker, een hele beproeving weer voor mij, lol. Isa viel op een bepaald moment om op mijn schoot en lag lekker te snurken toen we zo rond 22.30 eindelijk het groene licht kregen dat er wederom een schilpad gesignaleerd was. Hup, hup, alle spullen en kids bij elkaar en richting het strand met onze groep. Echt een hele speciale ervaring om bijna midden in de nacht op een verlaten strand te lopen met alleen het licht van de maan. Een paar honderd meter van waar we het strand op waren gekomen lag de schildpad. Deze moest zo benaderd worden dat ze ons niet zou zien want dan zou ze meteen omkeren en terug naar de zee gaan. Gelukkig kunnen schildpadden niet echt omkijken waardoor je in een halve cirkel achter haar kan blijven zitten. Deze schildpad was al bezig een nest te maken met haar achterpoten. De onderzoekers die erbij aanwezig waren hielpen daarbij af en toe een handje want ze leek wat moeite te hebben. Uiteindelijk duurde het wat aan de lange kant en zijn ze haar nummer gaan checken. Naar het bleek kwam ze al vanaf 12 dec aan land om te proberen haar eieren te leggen maar tot op heden zonder succes. Waarschijnlijk is ze eens door een schip geraakt waardoor haar hersenen wat beschadigt zijn en ze niet helemaal begrijpt hoe het moet. Een van de aanwezigen daar was de meest bekende onderzoeker die daar al jaren zijn research doet en hij besloot ter plekke een echo te maken om te kijken of ze wel eieren bij zich droeg. Dat was ook wel heel erg mooi om te zien. Daarnaast werd ze gemeten en alle gegevens genoteerd om weer in de boeken bij te schrijven. De kinderen konden heel dichtbij de schildpad komen wat redelijk indrukwekkend was aangezien ze bijna een meter groot was en zeker rond de 110 kg woog.
Een super-ervaring dus weer, en dat midden in de nacht ook ondertussen. Uiteindelijk bleek ze inderdaad eieren bij zich te dragen, maar deze dus niet te kunnen leggen tot op heden. Jammer voor ons maar het mooiste hebben we zeker gezien. We hebben nog een half uurtje gewacht om te zien of er misschien nog een kwam maar er waren er een paar die nogal aan het afknappen waren en we moesten nog een eindje terugrijden, dus hebben we besloten terug naar de camping te gaan. Half slapend stonden ze tegen 0.30 onder de douche nog na te genieten van deze aparte ervaring. Tegen 1.00 was het stil in casa van Erp :).